Vol verwachting klopte ons hartje, de deuren bij de aankomsthal op Schiphol gingen open, we liepen door de deuren en stopten even, we stonden helemaal klaar voor een Hello Goodbye moment waarbij een horde vrienden en familie ons om de nek zouden vliegen en spontaan in tranen zouden uitbarsten, terwijl de welkom terug ballonnen in elkaar verstrikt zouden raken. De horde bleek te zijn gereduceerd tot onze trouwste fans, de vaders en moeders oftewel de opa’s en oma’s van Meisje, inclusief mooie bloemen voor mij en ballonnen voor Meisje!
We zijn er weer! Terug op Nederlandse bodem! Meteen bleek dat er niet zoveel veranderd is tijdens onze afwezigheid. Michiel Fraase Storm is nog steeds nieuwslezer, deelnemers aan het verkeer zijn nog steeds opgefokt, het regent nog steeds en misschien wel het meest verrassende van alles… GTST is nog steeds op de buis. Wat wel meteen opviel na bijna een jaar Amerika, is dat het zo vol is hier, drukke voortuinen, drukke wijken, alles volgebouwd, teveel auto’s voor een kleine straat, het benauwde me echt. Ook viel mij op dat mensen hier niet hun schoenen uittrekken bij de voordeur, dat je hier zoent ipv knuffelt, dat je boodschappen niet worden ingepakt en je zelfs niet overal meer een plastic tasje krijgt, dat mensen liever klagen dan complimenten uitdelen en dat mensen hier over het algemeen leuker gekleed gaan. Meisje vindt het vooral gek dat iedereen Nederlands spreekt en Man vindt het gek dat er zoveel fietsers zijn. Het is weer even wennen aan de dingen die altijd zo normaal waren. En toch is het ook weer heel normaal hier te zijn, gek eigenlijk.
Aan het eten hoeven we niet te wennen. Heerlijk om weer bij een echte bakker, groenteboer, kaaswinkel en slager boodschappen te kunnen doen. Lekker en betaalbaar bruin brood vol zaden en pitten, lekker een onsje rosbief, stuk grillworst en een dik vet stuk oude kaas halen. Maar niet voordat ik eerst een kroket, broodje carpaccio, karnemelk en patat met heul veul oorlog achter mijn kiesjes had. Uiteraard stond een bezoekje aan de HEMA ook hoog op mijn prioriteitenlijstje! En een bezoekje aan de drogist voor mijn oude vertrouwde spulletjes. Maar niet voordat ik heel Amerikaans eerst op de gratis (heel Nederlands) data van mijn nieuw gekochte simkaart even via google had gezocht naar kortingsbonnen 😉
Ons agenda staat helemaal vol. Gelukkig ben ik in een vorig leven rooster maker geweest en probeer ik alle afspraken als een soort TETRIS level 85 in te passen. We willen zoveel mogelijk mensen zien en dingen met ze doen, maar we waren al gewaarschuwd dat dat gekkenwerk zou worden. Tot nu toe pakken we met alle familie en vrienden zo de draad weer op, alsof we niet weggeweest zijn, zo voelt het echt. Amerika lijkt opeens heel ver weg en lang geleden en dat is dan weer gek.
Vandaag precies een jaar geleden werd ons visum goedgekeurd en daar hebben we alledrie nog geen moment spijt van!
Groeten uit Nederland!
desperate huismus 