Cultuur

Ter voorbereiding op onze uitzending/emigratie werd ons een cursus aangeboden door Mans werk om zowel de zakelijke als de sociale cultuur van Amerika onder de aandacht te brengen. Van etentjes tot verjaardagspartijtje en kerstcadeautjes voor Jan en alleman werd behandeld, maar niemand had ons voor kunnen bereiden op het cultuurverschil oftewel het verschil in tradities en gebruiken hier.

Neem bijvoorbeeld de verjaardagspartijtjes. In Nederland vind je het eerste kinderfeestje nog lastig om je kind “zomaar” bij anderen af te geven en weg te gaan. Maar daarna begin je er vooral de voordelen van te zien. Je hebt wat vrije tijd en je kind wordt waanzinnig leuk geëntertaind. Ik zeg typisch gevalletje van 2 vliegen in 1 klap. En dus was ik ook blij dat met de uitnodigingen voor de verjaardagspartijtjes die Meisje van vriendinnetjes kreeg. De uitnodigingen worden via Evite digitaal verstuurd en je kunt ook direct digitaal aangeven of je wel of niet komt. Praktisch of niet?! Toen we op het eerste feestje met YES hadden gereageerd, moesten we een cadeautje kopen. In Nederland gaf ik daar 10 tot 15 euro voor uit en dus deed ik dat hier ook. Meisje wilde heel graag de cadeautjes zelf inpakken en dat leek mij een leuk idee. En dus gingen we met onze 2 ietwat rommelig ingepakte cadeautjes naar het kinderfeestje in een of ander hysterisch springparadijs.

Daar aangekomen werd meteen een kinderfeestjes-cultuurverschil duidelijk. Want de voor de gelegenheid opgepoetste kindjes kwamen allemaal met een veel te grote “giftbag” aanzetten, die ze achter zich aan moesten slepen en die volgepropt zat met tissuepapier. Of er dus grote cadeaus inzaten weet ik niet, er zat genoeg van dat tissuepapier in om dat niet te kunnen zien. Wij pakken daar onze breekbare items in met verhuizen maar hier wordt het in alle soorten, kleuren en printjes gebruikt om cadeautasjes op te vullen. Vervolgens word je door de organisatie vriendelijk verzocht een “waiver-form” in te vullen, waarin je aangeeft dat je het bedrijf niet zult aanklagen als je oogappel met een arabier flikflak van een van de springkussens wordt gelanceerd en daar wellicht wat aan overhoudt. Na het bekijken van de security video worden de belangrijkste veiligheidspuntjes nog even met de kids doorgenomen om vervolgens naar de eerste speelhal te vertrekken. Dit alles wordt door een akela achtig tiepje toegeschreeuwd alsof het een schoolreisje van de Hardhorendenschool is. Een ander persoon van de organisatie volgt de groep door alle hallen met de container waar al de cadeautassen in liggen en de garderobe rekken met al onze jassen daaraan. Ja, je leest het goed, ONZE jassen! Want bij de kinderfeestjes hier is het eigenlijk heel gebruikelijk dat je er als ouder bijblijft, tenzij het specifiek is aangegeven dat het niet de bedoeling is, maar dan is er vaak een wachtkamer voor de ouders bij de lokatie. Want stel je voor dat er wat gebeurt met je oogappel! En dan blijf het soms niet bij 1 ouder als begeleider, nee, mensen komen gezellig met het hele gezin en mij werd dan ook gevraagd waar Man was?!

Toen meisje ondanks alle veiligheidsmaatregelen toch viel, kwamen er direct 2 dames van de organisatie naar mij toe om uit te leggen wat er was gebeurd en ook de moeder van het meisje dat haar had geduwd kwam direct haar verontschuldigingen aanbieden. Mijn reactie was dat ze er een stoere meid van zou worden en op de gezichten van de andere dames zag ik naast pure wanhoop nu ook verbazing…

De feestjes eindigen tot nu toe allemaal met dikke, vette pizzapunten en een goodiebag zo vol met leuks, waardoor ik me schaam voor de lullige cadeautjes die wij hebben gegeven. De cadeautasjes worden na het feest allemaal achterin de auto geladen en de jarige pakt die thuis pas uit om vervolgens alle genodigden een bedankkaartje te sturen om te bedanken voor het cadeau.

Container met cadeaus

Een ander groot cultuurverschil is toch wel het geloof. Religie/geloof is hier een groot ding en veel meer aanwezig dan bij ons. De meeste kerken in Nederland zijn op een paar oudjes na zo goed als leeg, op enkele kerken en dan met name in bepaalde plaatsen na. Van mijn vriendenkring gaat niemand naar de kerk. En zelfs van mijn familie gaan er maar weinig (buiten bruiloften, begrafenissen en de Kerst Mis om) naar de kerk. Hier is dat ondenkbaar. Hier staat de politie zelfs het verkeer te regelen bij sommige kerken omdat er duizenden mensen komen. Hier geven de meeste mensen 10% van hun inkomen aan de kerk. Zullen in Nederland de gelovigen zich vaak de “outcast” voelen, hier voel ik me zeker het buitenbeentje. Het is hier veel gebruikelijker om naar de kerk te gaan en deel uit te maken van een gemeenschap. Er wordt vaak gevraagd naar welke kerk ik ga en of ik in Nederland naar een kerk ging. Het voelt ongemakkelijk om vervolgens te zeggen dat wij niet naar de kerk gaan (om maar in het midden te laten of wij ergens in geloven). Het voelt ook ongemakkelijk om met een fles wijn en koekjes voor bij de koffie aan te komen bij mensen met een geloof waarbij wijn en koffie uit den boze is…

Ook zoiets… je trekt automatisch je schoenen hier uit als je bij iemand binnenkomt. En dus kunnen die sokken waar die grote friemelteen van Man uitsteekt, compleet met Schimpie, echt niet meer. En die paarse sokken met figuurtjes van mij kunnen echt niet onder mijn nette zwarte jurkje en zwarte legging. “We had to learn the hard way” zullen we maar zeggen 😉 En dus zijn we nu voorbereid op dit Amerikaanse fenomeen en nemen we soms zelfs extra dikke anti slip sokken mee. Wij zijn niet voor een gat (in de sok) te vangen!

Gat in sok (foto van Elza D)

Gisteravond was er een “Cultural Fair” bij Meisje op school. 17 landen werden vertegenwoordigd en ca 500 mensen kwamen dit bekijken. Er waren optredens, er was eten van alle landen en ieder land had zijn eigen kraampje. Uiteraard had ik ons ook direct opgegeven om Nederland te vertegenwoordigen en was ik ook al direct na de eerste vergadering aan de slag gegaan met onze “display”. Pas later had ik door dat er nog iemand Nederland wilde vertegenwoordigen. Dit verbaasde me, omdat Meisje voor zover ik weet de enige Nederlandse leerling op school is. Maar aangezien Amerika een grote samensmelting is van allerlei nationaliteiten en culturen, ging ik ervan uit dat het hier zou gaan om iemand met een Nederlandse overgrootvader ofzo. Toen ik bij deze dame thuis werd uitgenodigd om alles te bespreken, viel ik van de ene in de andere verbazing. Want niet alleen stond het Delftsblauw op tafel, had het hele gezin klompen en traditionele Nederlandse kleding, ze vertelde dat ze ook Sinterklaas zouden vieren. Mijn klomp brak! Zowel haar opa als haar oma bleken uit Nederland te komen en de hele familie hecht nog veel waarde aan de Nederlandse cultuur!

Na dit gezellige samenzijn werd ik uitgenodigd voor het Sinterklaas diner bij haar ouders, op 8 december. Als iemand de moeite neemt om je voor zo’n familie samenzijn uit te nodigen, vind ik dat je de moeite moet nemen om dan ook heen te gaan. En dus gingen Meisje en ik (Man zit een weekje in Nederland) gewapend met een bosje bloemen, zelfgebakken speculaasjes in de vorm van molens, tulpen en klompen en bruin brood naar dit etentje. Ook hier viel ik van de ene verbazing in de andere. Want achter deze typisch Amerikaanse voordeur bleek heel veel Nederlands schuil te gaan. Van klompen, tot Gouda kaas, van een poffertjespan tot aardappelsoep en van een beeldje van Sinterklaas en Zwarte (!) Piet tot een Nederlands tafelkleed. Voor de gelegenheid waren er ook andere mensen uitgenodigd die “iets met Nederland” hadden. Het was een bijzondere avond!

Een ding valt mij ook op van de Amerikaanse? cultuur en dat is dat men heel gastvrij is en ons heel erg welkom laat voelen. Wellicht omdat het hun cultuur is om veel te verhuizen en een ieder weet hoe het is om ergens nieuw te zijn?

De “Cultural Fair” was een succes! Volgens goed Amerikaans cultureel gebruik had ik 2 Nederlandse winkels in Amerika benaderd of zij wat wilde doneren voor deze “Fair”. Een paar pakken speculaas, zak pepernoten en een traditionele Nederlandse jurk voor Meisje was de opbrengst. Volgens Nederlands gebruik brak ik natuurlijk wel de speculaasjes in stukjes, zodat we langer met deze voorraad  konden doen. Meisje en ik liepen op klompen en in Nederlandse kleding. We hadden een mooi display gemaakt met feitjes en foto’s van Nederland. De kinderen kregen een paspoort en moesten alle landen langsreizen om een stempel te krijgen en wat woordjes te leren. Bij ons konden ze ook een Nederlandse tulp vouwen en als Nederlands jongetje of meisje op de foto dmv de Nederlandse foto achtergronden die ik voor de gelegenheid had geknutseld. Maar vooral de Nederlandse vlag schmink die ik had meegenomen was in trek. Nadat ik ca 100 gezichtjes van de Nederlandse vlag had voorzien, sloeg me opeens de schrik om het hart. Wat als die schmink er niet goed afgaat?! Wat als er kindjes een allergische reactie krijgen?! Dat is nl ook cultuur denk ik… iedereen heeft wel een of andere allergie en als er iets gebeurd, heb ik straks ook mijn eerste culturele, “sue you” ervaring te pakken… YIKES!

 

Feestdagen!

De Decembermaand is aangebroken en dus tijd voor alle feestdagen! Hier is het feest eigenlijk al begonnen met Halloween en daarna Thanksgiving.

Zodra wij hier aankwamen, vroegen mensen ons al wat we met Thanksgiving zouden gaan doen. Thanksgiving is hier nl wel een “big deal”. Als we dan zeiden dat we het lekker met z’n drietjes zouden vieren, kreeg men spontaan medelijden. Dat was wat ons betreft totaal niet nodig. Wij zagen het al helemaal voor ons, pyjamadag, spelletjes doen en ondertussen een dikke vette kalkoen in onze oven gepropt. Maar naarmate de dag dichterbij kwam, kwamen er meer en meer uitnodigingen. We waren er helemaal van onder de indruk. Mensen die we nauwelijks kenden nodigden ons uit, voor hun familiefeest. Super lief natuurlijk! Man kreeg ook via werk nog een uitnodiging, maar zodra ik hoorde dat deze mensen vegetariërs zijn, hebben we die maar netjes afgezegd. Ik bedoel, je bent in Amerika met Thanksgiving, dan moet er ook een veel te grote kalkoen op tafel komen, het liefst nog met van die koksmutsjes aan de poten en dan dus geen “tofu turkey”.

Uiteindelijk besloten we het te vieren bij een Amerikaans/Nederlands gezin dat we hier hebben ontmoet en waar het goed mee klikt. Het voorstel was om samen wat klaar te maken, helemaal leuk dus. Toen ik vroeg hoe laat we er moesten zijn, was het antwoord 11 uur. Huh?! ’s Morgens? Jazeker, we zouden de hele dag gaan eten en drinken, zoals het heurt. Jemig… En dus zat ik om 11:30 al aan een Bloody Mary, terwijl ik als ontbijt slechts een kopje thee en een cracker met pindakaas had gehad. Toastjes zalm, brie met appel, auberginetaart, wijn, wodka, spoom, kalkoen, ham, zoete aardappel gerecht, spruitjes, boontjes, we hadden er een heel weeshuis mee kunnen voeden. Ik was vantevoren al gewaarschuwd dat je iets comfortabels aan moest trekken en dus had ik een jurkje en (ivm de kou, we hadden toen nl echt een serieus laagje sneeuw liggen) fleece legging aan, dat kan immers lekker meerekken. Man had de broek op de vreethaak en al gapend lagen we met z’n allen tussen de gerechten door in hun bioscoopje in de kelder een film te kijken. Hoe relaxed is dat! Als afsluiter heb ik nog pepernoten gebakken met de kindjes en een stuk Hollandse appeltaart van Man naar binnen gewerkt. Al met al was onze eerste Thanksgiving dus echt een succes. Goed gezelschap, goed eten, goed drinken, gewoon helemaal top!

Dé Turkey

Meisje als Sneeuwengel

 

De dag na Thanksgiving is het Black Friday, de dag dat alles in de sale gaat. Dit jaar begon het al op Thanksgiving zelf. En de sale is hier gewoon goed! In Nederland heb ik weleens het idee dat er met de sale hele andere artikelen in de winkel liggen en het meer een moment is waarbij ze alle oude meuk tevoorschijn toveren om er vervolgens slechts 30% korting op te geven. Hier is de sale goed met een hoofdletter G. Artikelen gaan rustig met 60% korting de deur uit. En dan zijn er nog aanbiedingen voor de eerste 100 kopers bijvoorbeeld. Reden genoeg voor mensen om in de rij te gaan wachten voor een TV, iPad, mobiele telefoon etc. Ik was door mijn nieuwe vriendinnen al helemaal voorbereid op dit fenomeen en wilde het uiteraard ook ervaren. En dus toog ik na mijn Thanksgiving diner met Vriendin L naar de winkels, gekleed in fleece legging, met daarover een joggingroek, dikke winterjas, handschoenen, muts, snowboots. Ik was helemaal klaar om een uur buiten in de rij wachten om iets te bemachtigen. Wat wist ik nog niet, maar gewoon iets, voor de ervaring. Zelf wilde ik in eerste instantie een iPad mini kopen (voor 100 dollar minder), maar ik had die hoop al opgegeven. Een uur in de rij buiten vond ik nog te doen, maar 3 uur zou me teveel zijn. En dus op naar de Target waar Vriendin L het een en ander wilde hebben. Ik verwachtte een file, maar die was er niet, ik verwachtte dranghekken, maar die stonden er niet, ik verwachtte dringende mensen, maar die waren er niet. Lichtelijk teleurgesteld dat ik deze hysterie niet zou kunnen aanschouwen, vroeg ik in de winkel aan iemand waar en hoe lang de rij was voor een iPad. Hij keek me vreemd aan en vroeg welk model ik wilde. Huh? Met 3 minuten stond ik weer buiten met iPad mini en hoes ervoor! Gelukkig maar want ik smolt bijna in mijn winteroutfit in de winkel waar de verwarming veel te hoog stond. Vriendin L en ik shopte net zolang door tot we wel wat rijen konden bekijken en we lol hadden om mensen die veel te grote TV’s hadden aangeschaft voor hun auto. Om 02:00 (ja ’s nachts) hielden we het shoppen na een Mc Donalds Happy Meal voor gezien. Achter Black Friday kan ik ook een vinkje zetten!

Black Friday dranghekken niet nodig

En dan is het opeens alweer bijna Sinterklaas. Ook hier doen we daar natuurlijk aan. Meisje gelooft nl nog heilig. En dus kijken we ook Sinterklaasjournaal en zetten we onze schoen. Briljant hoe kinderen alles voor zoete koek aannemen. Want hoezo was Pietje Paniek in ons huis, terwijl hij op de stoomboot terug naar Spanje was? En Opa Piet die zoveel pepernoten strooit, was ook in ons huis terwijl hij even daarvoor nog op het Sinterklaasjournaal in Nederland te bewonderen was. Meisje gelooft het allemaal. Ze dacht zelfs een van haar schoencadeautjes op tv te hebben gezien! Ze wilde alleen niet dat we de open haard aan zouden steken, omdat Piet dan zijn voeten kon verbranden en voor het slapen gaan, doet ze iedere avond nog even het deurtje van de open haard open en zingt ze voor de zekerheid nog even een liedje, je weet immers maar nooit!

Komende vrijdag vieren we Pakjesavond. Compleet met pannenkoeken en een Nederlandse Sinterklaasfilm. Ondertussen staan de zakken in de kelder verstopt en die groeien met de dag. Want wat worden we verwend door onze vrienden en familie. Het voelt als een groot kerstpakketten feest. We krijgen op het moment bijna dagelijks pakketjes bezorgd. En vaak zitten daar nu Sinterklaas cadeaus in en die gaan allemaal netjes in de zak van Sinterklaas. Ik ben ontzettend dankbaar voor al die lieve gebaren en ben er zelfs een beetje van van de leg. Want hoe ultiem lief is dat allemaal. Lieve bekenden die zomaar dure pakketjes naar ons opsturen, waar hebben we dat aan verdiend?! Zelfs een oud collega, waar ik niet eens zo lang mee heb samengewerkt, heeft een pakket gestuurd. Slik… Was er stil van! En dan zijn er nog die Nederlandse verrassingspakketten, zoals van Tante R. Ik stond te stuiteren van blijdschap om een pak hagelslag, koekjesuitstekers in de vorm van een molen, klomp en tulp, een muts met Amsterdam erop, een kookboek, zoethoutthee, kortom een Nederlands verwenpakket, zo leuk! We zijn ontzettend dankbaar voor dit alles!!!! We zijn wel bang dat we volgend jaar in een groot zwart gat vallen, dan is het nieuwtje er hier af en begint men ons thuis een beetje te vergeten, uit het oog is immers uit het hart. Maar wij vergeten jullie niet hoor! Ook al hebben we niet met iedereen contact en laten we niet altijd wat van ons horen, jullie zijn allemaal in onze gedachten en we kletsen vaak over de vriendschappen die we thuis hadden en hebben!

Ondertussen in Chicagoland wordt alles in de kerststemming gebracht. Mannen worden de ladder opgeschopt om de kerstverlichting te plaatsen. En dan niet een lullig snoertje in de conifeer naast het huis, nee, er worden hele kunstwerken gemaakt en kosten noch moeite worden gespaard. In een volgend blog zal ik wat foto’s plaatsen. De winkels zijn omgetoverd, de kerstmuziek draait al de hele dag, kortom, men is er hier bijna klaar voor. En ook dat vieren we rustig mee en Meisje gelooft gelooft slim als ze is gewoon net zo makkelijk in de Kerstman, zolang er maar cadeautjes komen!

De kerstboom hebben we zelfs al in huis. Normaal halen we die pas na de Sinterklaas, maar afgelopen weekend was een mooi weekend om een kerstboom te gaan halen. Ook hier gingen we voor de ervaring en besloten naar een kerstbomen boerderij te gaan, waar je gewapend met kruiwagen en zaag zelf een boom mag uitzoeken en omzagen. Helemaal leuk natuurlijk! Vervolgens drop je je boom af en kun je hem bij de Drive Thru ophalen en planten 2 mannetjes de kerstboom bovenop je dak, terwijl jij lekker in de warme auto geniet van de gratis donut die je bij de boom kreeg!

Heel wat ervaringen dus weer in deze feestdagen periode.

We wensen een ieder een hele fijne Pakjesavond toe!

Kerstboom

Kerstbomen Drive Thru

Gewoon lekker op het dak!

 

 

Milieubewust?

Het valt me steeds meer op, hoe weinig je hier over het milieu hoort en hoe weinig mensen daar mee bezig zijn. Ik ben zelf absoluut geen macrohysterisch, organisch, linksdraaiend WNF typje, maar dit valt mij zelfs op en het maakt mij juist iets bewuster.

Want terwijl we in Nederland met zo’n 16 miljoen mensen regelmatig worden gewezen op het gat in de ozonlaag, de global warming en de uitstervende dieren, zijn er aan de andere kant van de wereld 316 miljoen mensen veel minder bewust van die problemen. Terwijl jij in Nederland in je Toyota Prius je steentje probeert bij te dragen aan een beter milieu, je net op tijd ergens een stopcontact voor je elektrische auto hebt gevonden omdat je anders niet meer thuiskomt, terwijl je je AH boodschappentas voor de zoveelste keer platstrijkt en in je handtas stopt, je zo min mogelijk haarlak probeert te sprayen,  staan de vaders en de moeders hier in hele dikke, onzuinige Amerikaanse auto’s rustig 3 kwartier voor de school te gassen. Want met deze temperaturen kun je je auto ook niet uitdoen, want dan bevries je! En je wilt ook niet dat je oogappeltje als laatste wordt opgehaald en dus 10 minuten buiten staat te vernikkelen en dus zorg je dat je als een van de eerste ouders in de carline staat om je kind met 1 druk op de knop vanaf die stoeprand weer in je auto te krijgen. Sommige ouders staan er om die reden al om 14:45 terwijl school pas om 15:35 uitgaat. Zomers stik je van de hitte, dus ook dan staat de auto vrolijk 3 kwartier te draaien, voordat je kind uit school komt. Vervolgens geef je een dot gas, waar je een Volkswagen Up weer 5 km op had kunnen laten rijden en scheur je naar de supermarkt. Daar blijf je net zolang rondjes rijden, totdat je vooraan kunt parkeren en je dus eigenhandig wat kleine gaatjes in de ozonlaag bij elkaar hebt gereden. Vervolgens doe je daar je boodschappen en laat je het bij de kassa in 36 plastic zakjes verpakken. Het meeste moet ook in dubbele zakjes worden gepropt, aangezien de supermarktketen uit zuinigheid de tasjes van dunner materiaal heeft laten maken, maar dat dat niet sterk genoeg blijkt voor bijvoorbeeld 1 fles cola. En dus dubbel verpakken. En dat niet alleen. De cassières hebben een hele studie moeten volgens, alvorens te weten wat wel en niet bij elkaar ingepakt mag worden:

Group similar items together. By separating your bags into four groups–general pantry items, meats, frozen/refrigerated foods, and produce–you lower the chances for cross-contamination or damage.

• Frozen items, such as ice cream and frozen veggies, should be grouped together with other perishables, such as dairy, to retain a cooler temperature. Grouping these items also makes it easier to unpack everything that should be put into the refrigerator or freezer immediately.
• Separate uncooked and ready-to-eat meats to avoid the risk of salmonella poisoning or contamination. Place raw meats in separate plastic bags, as they have the tendency to leak.
• Pack fruits, vegetables and other ready-to-eat items together and away from raw foods–especially meats–in order to prevent cross-contamination.^[1]
• Pack eggs separate, in case they crack.
• Cleaning products and chemical items should be packed separately from any food items, so as to protect against contamination.

Dat is natuurlijk allemaal hartstikke netjes, maar vergeet niet dat je eten vaak ook al dubbel verpakt ís. En dat je vleeswaren al in papier én plastic zijn verpakt, alvorens het dus in nog een extra plastic zakje verdwijnt bij de kassa. Plus, als je heel veel boodschappen hebt, gaat de cassière natuurlijk ook niet wachten totdat nog 1 zakje vleeswaren, dat helemaal achteraan op de band ligt, bij haar is om met dat andere zakje vleeswaren in een plastic zakje te stoppen. Volgen jullie nog? En dus gaat er soms maar 1 item in een plastic zak, want vleeswaren mogen immers niet bij andere producten.

Pak je bijvoorbeeld 2 citroenen, dan stop je die in een plastic zakje op de groentenafdeling en worden ze bij de kassa weer in een plastic zak verpakt. En zoals jullie dus waarschijnlijk van het lezen al gek worden van al die plastic zakjes, moet je je eens voorstellen hoe mijn keuken eruit ziet na het uitpakken van de boodschappen…! Niet voor niets is onze recycle kliko groter dan onze gewone huisvuil kliko…

En dus neem ik nu meestal een boodschappenmand mee en leg ik al mijn fruit en groenten los op de band. “Uiteraard” verontschuldig ik mij daarvoor bij de kassa, want voor de cassière is het natuurlijk niet praktisch om 6 limoenen, 2 citroenen, 5 tomaten, 7 appels en 3 sinaasappels los te moeten wegen. Ik leg haar dan ook altijd uit waarom ik dat doe. Waarschijnlijk vindt ze mij meer irritant dan een milieuheld, maar goed… zo probeer ik dus hier mijn kiezeltje bij te dragen aan een milieubewuster Amerika!

Recycle & Huisvuil kliko

Plastic tasjes in overvloed

Kkkoouddd hè?!

Opgerold in een electrische deken, met warme pyjama en opa pantoffels aan, heb ik me op de bank genesteld. Onverwacht een dagje “vrij”. De garagedeur wil nl niet meer open… en dus kan ik niet met de auto weg en dan houdt alles op in dit land. Je kunt immers weinig tot niets zonder auto en zeker niet in deze temperaturen, van -12℃. En dus kon ik Meisje niet naar school brengen, kan ik niet gaan sporten en had ik een probleem om de kliko’s naar buiten te krijgen. Waarom gebeuren dit soort dingen altijd als de Man van huis is…?! Met veel moeite heb ik de garagedeur een klein stukje opengekregen en heb ik de kliko’s op hun kant gelegd en ben ik met de kliko’s onder de garagedeur door gekropen. Hebben jullie beeld? Zal er charmant uit hebben gezien, in mijn zuurstokroze pyjamabroek en out of bed coupe. Maar ze stonden wel mooi buiten! Meisje mocht met de buurvrouw meerijden, dus dat was ook opgelost en ik ben met siliconenspray aan de slag gegaan in de garage, maar dat mocht niet baten, de deur ging nog steeds niet helemaal open. En dus een bedrijf gebeld, die me op de wachtlijst heeft gezet en hopelijk vandaag en anders morgen de deur hoopt te maken… Daar zit je dan. Dan maak ik er het beste maar van en ga ik lekker foute Amerikaanse TV kijken, bankhangen en een blog schrijven!

Ook al moet ik nodig aan de slag in het huis… Want naast het sporten, is ook het huishouden aan het verslappen de laatste 2 weken. Ik had het ook gewoon te druk. Ik geloofde daar nooit zo in, als ik huisvrouwen hoorde zeggen dat ze het zo druk hadden. Waarmee dan, dacht ik dan?! Toen ik nog werkte, leken de dagen wel veel meer uren te hebben en kon ik veel meer dingen op een dag doen? Nu vliegen de dagen voorbij en staat mijn agenda vol met leuke dingen. Koffieochtendjes, sportafspraken, andere huisvrouwen ontmoeten, uit eten met andere kleuterklas moeders, vrijwilligerswerk op school, kortom, genoeg leuks! En dus heb ik mijn werk nog geen moment gemist. Alleen dan misschien vanwege het feit dat ik toen nog mijn eigen geld verdiende. Ik heb er nog steeds wel moeite mee, als ik lekker aan het shoppen ben en die pinpas door een gleuf trek… dan denk ik toch iedere keer “en arme Man maar werken”, om het vervolgens toch te kopen.

De afgelopen week heb ik gewoon ook moeten shoppen. Niet allen moest ik cadeautjes inslaan voor Sinterklaas en ben ik van hot naar her gereden voor een speciale *#^%) Frozen Elsa pop die op Meisjes lijstje stond, ik moest ook inslaan voor de WINTER! Want met temperaturen die overdag zelfs niet meer boven het vriespunt komen, kunnen we wel zeggen dat de winter is begonnen en moesten er snowboots, snowpants, handschoenen, mutsen en fleece leggings komen. Want met die leuke gebreide handschoentjes van de HEMA gaan we het hier niet redden. Al lopen er met dit weer ook nog Amerikanen in korte (sport)broeken… maar dan wel met handschoenen en oorwarmers op.

Al sinds het hele Amerika verhaal ging spelen, hield ik dwangmatig het weer in Chicago in de gaten. Er kwamen temperaturen voorbij, die niet eens op onze thermometer stonden. Want -30℃ is in Nederland nog nooit gemeten en hier was het de afgelopen winter niet uitzonderlijk. Het idee alleen al deed me bevriezen. Jemig… wat moet je met zulke temperaturen doen?! Het is gelukkig nog niet zover, maar met -12℃ en een gevoelstemperatuur van -20℃ kunnen we het toch ook al erg koud noemen. De wind kan echt het verschil maken. Ik snap nu wat men bedoelt met The Windy City. Die wind kan het hier vreselijk koud maken. Vandeweek scheen de zon, was het -4℃ en windstil en liep ik zonder handschoenen en mijn jas open buiten, maar als er geen zon is en er wel wind staat… brrr… Kou die door je broek heen snijdt, kou waarbij  je ieder deeltje van je lichaam moet bedekken. We verlaten het huis dus niet meer zonder muts, sjaal, dikke jas en handschoenen. En we fietsen niet meer naar school, maar pakken nu de auto, ook al wordt het in die 3 minuten rijden amper warm in de auto, als hij eenmaal warm is, wil je de auto het liefst niet meer uit komen. En dus moet Meisje vanaf nu op hele koude dagen bij de Carline worden gedropt. Een aparte rijbaan bij school, waar je file rijdend je kind afzet. De meeste auto’s zijn daar ook helemaal op gemaakt, die hebben een automatische zijdeur, zodat je met een druk op de knop je kind op de stoep kunt lanceren. Ideaal, maar een redelijk idioot gezicht en minder gezellig zo vindt Meisje. Zij wordt het liefst iedere dag naar de hoofdingang gebracht door mij.

’s Avonds liggen we onder 2 dekbedden en ik lig ook nog te grillen op een electrische deken, alles om maar warm te blijven. Vervelend? Ach, het heeft toch ook wel weer wat als we in huispak of pyjama en opa pantoffels met een warme choco met mini marshmellows erin voor de open haard zitten, op de vloerbedekking waar we nu ook dankbaar voor zijn (=warm), we marshmallows roosteren, een spelletje doen, alle kaarsjes aan zijn en er buiten sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelen…  En gelukkig is er voor alles een Drive Thru en kunnen we dus zelfs in pyjama ergens lunch halen.

We gaan er het beste van maken deze winter!

 

Opa pantoffels

Lunch halen in pyjama

Marshmallows!

Zelfs in de auto is het koud!

Mini van met sliding doors (niet van ons gelukkig!)

 

Thuis in Amerika!

Afgelopen week was een drukke week voor een (buitens)Huismus. Ik had nl een workout  met mijn personal trainer, een kappersbezoek, vrijwilligerswerk op school, een dagje Downtown en Halloween op de agenda staan. Jullie kunnen je voorstellen dat mijn huishoudelijke taken er dan ook een beetje bij zijn ingeschoten en dat ik vandaag, op mijn vrije zaterdag aan de slag moest.

De workout met personal trainer is zoals iedere week niet iets waar ik ontzettend naar uitkijk, maar eenmaal daar vind ik het stiekem eigenlijk hartstikke leuk. Tenzij ze (ja, grote teleurstelling voor een aantal volgers met spannende fantasieën, mijn personal trainer is een vrouw) me een plank laat doen of laat opdrukken, daar ben ik simpelweg niet voor gebouwd en krijg ik na enkele seconden al last van de zwaartekracht. De rest vind ik leuk en ben ik ook best goed in als je dat zelf mag zeggen. Na afloop van een uurtje sporten, “rolt” ze mijn benen nog even en ben ik weer zo goed als nieuw. Naast mijn workout met haar moet ik (minimaal) nog 1 x naar de sportschool en dus kies ik af en toe voor een lesje of ga ik zelf even tekeer op al die apparaten. Net als thuis in Nederland lopen daar van die vreselijk opgeblazen ventjes rond die als een debiel 1 x het zwaarste gewicht omhoog werken om vervolgens een minuut lang op het apparaat breed te gaan zitten wezen. Als beginneling voel ik me daar natuurlijk absoluut niet op mijn plaats, maar ik laat me niet kennen en werk rustig mijn riedeltje af, ik ken ze toch niet. Anders dan thuis in Nederland houden de meeste mensen hun mobiel bij zich tijdens het sporten. En dan niet alleen voor de muziek… terwijl ik tijdens een lesje pilates in een half vergane, trillende lotus probeer te blijven zitten, checkt mijn buurvrouw met een hand tussen haar benen door nog even soepeltjes haar mailtjes op haar mobiel. Kijkt niemand, op mij na dan, hier raar van op. Maar goed, helaas redde ik het deze week niet om 2 x te gaan, jaja, ik hoor jullie denken dat ik verslap en dat kan ik alleen maar beamen, maar ik beloof beterschap.

Dan mijn kappersbezoek. Zoals jullie wellicht op Facebook hebben kunnen lezen, kostte dat me niet alleen een stuk haar, maar ook een rib uit mijn lijf. Kappers zijn hier erg prijzig en dus voor mij reden om mijn korte coupe niet meer 5 wekelijks te laten knippen, maar te laten groeien. Niet alleen was ik 130 dollar kwijt voor knippen en wat highlights, ik moest ook nog tippen. En dan niet zomaar tippen, maar minimaal 15% en als je tevreden bent 20%. Slik… Dan werd mijn thuis (in Nederland) kapper toch maar slecht bedeeld door me 😉

Woensdag ging ik mijn wekelijkse vrijwilligerstaakje op de school van Meisje doen. Ik help haar kleuterklas met het uitchecken van boekjes in de schoolbibliotheek. Je moet je dan eerst inchecken bij het kantoor, waar je je legitimatie moet afgeven en een sticker met je foto en je naam op krijgt, zodat het voor iedereen duidelijk is wie je bent en dat je legaal in de school rondloopt. Super veilig!

Ik had vorige week nog een goede beurt gemaakt bij mijn vriendinnen van het kantoor. Ik haalde de laatste zakken Halloween snoep voor het feest op en had nogal haast om Meisje op tijd bij “haar” deur op te halen. Blijkbaar stak ik per ongeluk ook de hand sanitizer (die je in de USA overal ziet staan) in mijn tas. Eenmaal thuis aangekomen opende ik mijn tas en zag ik de flacon hand sanitizer. Ik snapte er niets van, maar bedacht me later dat het wel van het kantoor moest zijn. De volgende dag bracht ik dit terug met het schaamrood op de kaken en maakte er maar een leuk grapje van. Lekker dan, staan Nederlanders meteen bekend als dieven hier…! Straks word ik nog geboeid afgevoerd en op een enkeltje terug naar huis in Nederland gestuurd, met een groot kruis door mijn visum…

Afgelopen donderdag had ik Downtown Chicago afgesproken met een oud collega, een KLM piloot die een vlucht naar Chicago had. En dus pakte ik gewapend met een rugtas en heel veel goede moed de trein naar Chicago. Op het station moest ik nog even naar het toilet. In Amerika zie je vaak dat de toilethokjes open zijn aan de onder- en bovenkant en ook dat er kieren in de deuren zitten. Terwijl ik ongemakkelijk hangend probeerde absoluut geen contact te maken met de wc bril en ook niet mijn ondergoed nat te maken, kwam er iemand in het hokje naast me. Een paar intrigerend grote en mannelijke schoenen zag ik aan de onderkant van het hokje naast mij verschijnen. Vervolgens hoorde ik een hoop gezucht en gesteun gevolgd door een geklingel, wat de gesp van een riem bleek te zijn die op de grond kwam. OP DE GROND? Gadver! Ja hoor, de persoon naast me had gewoon haar broek op haar enkels gegooid en zat blijkbaar lekker even op de wc. Toen ze (aangezien het de vrouwentoiletten waren, ging ik er toch maar vanuit dat het hier om een vrouw ging) tijdens haar vermoedelijke nummer 2 ook nog de telefoon beantwoordde, moest ik echt weten wie er nou toch in dat hokje naast me zat. En dus heb ik vol nieuwsgierigheid buiten de toiletten al handen wassend staan wachten wie er uit zou komen. Het verbaasde mij op zich niet dat er een wat oudere vrouw van een kilootje of 180 tevoorschijn kwam, in uniform van security, die zonder haar handen te wassen de toiletruimte verliet. Hè getsie!

Na ongeveer een uurtje reizen (fijn zo’n stoptrein) was ik Downtown en ontmoette ik mijn oud collega bij de Cheesecakefactory. Ontzettend gezellig om hem hier te zien. Na gezellig te hebben gekletst, te hebben genoten van het uitzicht en een lekkere lunch op de 95e verdieping van het John Hancock Center, hebben we nog een Architectural Tour gemaakt over de Chicago River. Daarna besloot ik dat het voor mij tijd was om een taxi te pakken en naar huis te gaan. Terwijl ik dat zei, realiseerde ik me hoe raar het klonk. Dat je met een andere Nederlander op pad bent in zo’n grote stad, Nederlands praat en dat ik gewoon naar huis kon gaan.

Gisteren was Halloween en ook dat was een geweldig feest om mee te maken. Nadat ’s morgens de eerste sneeuw van deze herfst/winter is gevallen, gingen we ’s avonds allemaal verkleed de straat op om “trick or treat” te lopen. Samen met de buurkindjes haalde Meisje een grote emmer vol snoep op. En dit terwijl ze maar naar een paar huizen zijn gegaan ivm de kou. Zelf hadden we uiteraard ook het huis versierd en hadden we een grote emmer met snoepzakjes voor de deur gezet, terwijl wij op pad waren. Na afloop van “trick or treat” zijn we met alle buren bij elkaar gaan zitten, hebben we pizza’s gehaald en hebben we lekkere borrels gedronken. Na een geweldige avond én ervaring zijn we om een uur of 9pm weer met een grote glimlach op ons gezicht van geluk naar huis gegaan. Naar ons huis in Amerika. En zo voelt het echt, het voelt als ons huis, mijn thuis, ons thuis. We voelen ons ontzettend prettig hier. En natuurlijk steken we de draak met sommige gekke, typisch Amerikaanse dingen, maar we voelen ons hier goed, we voelen ons welkom, we zijn gelukkig en we genieten hier. Hier thuis in Amerika!

Skyline vanaf Chicago River bij Navy Pier

Ons versierde Amerikaans Thuis

Desperate HuisWitch

Medisch Engels (alleen voor vrouwen)

Het was de afgelopen week afkicken. Afkicken van de gezellige dagen met onze eerste gasten, afkicken van al het lekkere eten tijdens dat bezoek, afkicken van het iedere dag op pad gaan en afkicken van het gewoon elkaar begrijpen, letterlijk en figuurlijk dezelfde taal spreken en dezelfde humor hebben. Want ik ben dol op grapjes maken en dol op sarcasme, maar je merkt gewoon dat de humor hier anders is en dat sarcasme vaak niet wordt begrepen. En daar kun je natuurlijk vreselijk de fout mee ingaan en dus moet ik me een beetje inhouden hier. Maar met mijn Vriendin was dat natuurlijk anders. We vielen meteen weer in onze oude vriendschap-rolverdeling en ik kon haar heerlijk plagen, zo leuk. Althans, voor mij in ieder geval wel 😉

Zoetjes aan komen we weer een beetje in het normale ritme. We zijn druk met het voorbereiden op Halloween op vrijdag 31 oktober. Afgelopen vrijdag was er al een groot Halloween feest bij Meisje op school. Zo’n 650 mensen zouden komen. Aangezien ik niet werk, vond ik dat ik me dan toch wel als vrijwilliger moest opgeven. Ik koos leuke plekken voor mezelf uit, op de Vrijwlligers App die er speciaal voor gebruikt werd. Ik zou eerst bij de ingang kaartjes controleren, dan zou ik in het restaurant werken en daarna nog een spel (dat ik zelf had gemaakt) begeleiden. Na de hele school te hebben versierd, me een breuk te hebben gesjouwd aan honderden flesjes water, dozen chips en zakken snoep, verheugde ik me op mijn taakjes. Echter de organisatie had bedacht dat ze die Nederlandse wel leuk popcorn konden laten bakken en dus stond ik een paar uur lang popcorn te bakken, met gevaar voor eigen leven. Terwijl de popcorn me letterlijk om de oren vloog, vermaakten Meisje als Elsa van Frozen en Man als een Nederlandse Cowboy zich prima op het feest. Tja, de nieuweling begint ook hier gewoon onderaan de vrijwilligersladder.

Verder ging ik vandeweek voor het eerst hier naar een dokter. Dat dit niet zo gaat als in Nederland werd mij al duidelijk toen ik stipt op tijd door een verpleegster werd geroepen. Zij nam mij mee naar een onderzoekskamer en ik werd grondig onderzocht op alle algemene dingen. Bloeddruk, hartslag, temperatuur, of ik al een griepprik had gehaald en zo niet, dat ze me die graag nu wilde geven. Griepprik? Is dat “bij ons” niet alleen voor oudjes? Zal dat dan niet met een reden zijn? Wat zullen ze dan in mijn lichaam spuiten? Nou, laat maar, geen polonaise aan mijn lijf, daar houden wij Nederlanders niet van! Tijdens het bezoek kwam ik er steeds meer achter dat wij Nederlanders toch wel stoer zijn. Of stoer geacht worden te zijn? Of stoer gemaakt worden? Of gewoon niet mogen zeuren, omdat een ander het ook niet doet? Hier wordt een kuchje en een snufje heel serieus genomen, in Nederland ga je er vaak niet eens voor naar de dokter, iedereen heeft nl weleens een griepje. De zuster vroeg ook allerlei vragen over mijn historie, ziektes in de familie en mijn bevalling. Nu is mijn Engels best goed te noemen, maar mijn medisch Engels laat echt te wensen over.  Hoe heet bijvoorbeeld een slokdarm in het Engels? En terwijl ik in het Engels vertelde over een “echo” die ooit was gemaakt, bedacht ik me dat het “ultrasound” moest zijn. Hihi, ik had er zelf schik om en dacht meteen terug aan mijn moeder die ooit na het eten aan een Engelsman vroeg “Would you like a DESSERT?” en later aangaf dat de Engelsman wel plaats mocht nemen op de “BANK”.

Ook vroeg de zuster of ik al een PAP test had gehad. Ook dat zei me niet veel. Na een aantal gebaren dacht ik te begrijpen dat we het over een uitstrijkje hadden. (Mannelijke volgers ik had jullie gewaarschuwd en jullie kunnen hier alsnog afhaken). Een uitstrijkje is nou niet mijn favoriet, dus ik gaf aan dat wij dat in Nederland vanaf je 30e iedere 5 jaar krijgen en ik de mijne dus net (in april) had gehad, aangezien ik 35 jaar ben. En dat het dus absoluut niet nodig was om er nog een te krijgen. De verpleegster hoorde het aan en begon ondertussen attributen klaar te leggen voor de dokter. Toen er een heel lang wattenstaafje tevoorschijn kwam en een soort klein fietszadel van plastic (met een ingebouwd lampje) en handschoenen, vreesde ik dat mijn medisch Engels ook op dit punt wat te wensen over had gelaten…

Ik kreeg vervolgens een papieren kleedje en ze verzocht mij uit te kleden en met dat papieren kleedje op de onderzoekstafel te gaan zitten tot de dokter kwam. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kleedde mij uit en stond halfnaakt met mijn kleedje voor de tafel te bedenken waar dat nou eigenlijk voor bedoeld zou zijn. Wil ze nou dat ik dat kleedje bovenop het kleedje van de onderzoekstafel leg? Wil ze nou dat ik erop ga zitten? Ze zei nog wel iets met lap = schoot, dus zal ik het in mijn schoot moeten leggen? Op zulke momenten voel je je oerstom als nieuweling. Als beginneling. Weet ik veel, in Nederland krijg je zo’n kleedje niet. Daar ga je gewoon heel stoer in je blote gat op de dokter zitten wachten. Uiteindelijk besloot ik maar op de onderzoekstafel te gaan zitten en het kleedje over mijn ontkleedde onderkant te draperen. Dit bleek inderdaad de bedoeling te zijn, zodat je niet direct halfnaakt de dokter hoeft te begroeten. Wow, wie heeft dat bedacht? Wat prettig! Wat niet stoer! Dit kleedje bleef ook keurig liggen en de dokter (gelukkig een vrouw) verdween onder het kleedje voor mijn PAP test. Ik vreesde het ergste…

In Nederland heb ik zo’n hekel aan die onderzoeken en kan ik me er iedere keer weer erg boos om maken, hoe zo’n onderzoek werkt. Hoe kan het toch dat we kunnen lopen op de maan, dat we kunnen klonen, dat we de 3d kunnen printen, maar dat we zo’n onderzoek alleen maar met zo’n grote, ijskoude, metalen tang kunnen uitvoeren? Alsof ze een 17e eeuws martelwerktuig bij je naar binnen schuiven.

Nou, dat blijkt hier dus prima anders te kunnen. Niks geen metalen meuk, maar een plastic mini fietszadeltje, warm, waar je gewoon niets van voelt. Halleluja, de tranen sprongen in mijn ogen, van geluk! En meteen dacht ik… waarom heeft mijn dokter in Nederland dat niet? Waarom is er verschil? Waarom kan het hier vrouwvriendelijker? Waarom moeten wij in Nederland stoer zijn en niet zeuren? Nou, ik ben liever niet stoer dan. En trouwens, nu we toch onder vrouwen zijn… ik had graag ook een ruggeprik gekregen bij mijn bevalling, maar ook daar durfde ik niet om te vragen omdat “er al zoveel vrouwen voor jou zonder prik zijn bevallen, dat jij het ook wel kan hoor”. Grrrr…

 

 

 

The New Girl Research

The second blog in English!

Before we moved here, we took a cultural differences course. It taught us what to do when we would be invited over to someones house for dinner, what to do at a birthdayparty, how playdates work, what subjects not to talk about, how to be polite, basically it taught us how it works in the USA. I decided I would keep all that info in the back of my mind, but wanted to stay as close to who I am and not change too much. Being the new girl in another country, you obviously don’t want to offend anyone and so I would adapt and play by their rules, but I would mix it up with some of my humor and Dutchness?!

And to see if that worked out ok, I asked 3 of my new friends, with whom I have a friendship in progress, to tell me what they thought when we first met, how they think I am different to their American friends. A little research!

America is one big melting pot of nationalities, cultures, skin colors, religions and languages. How fun is that? All with their own traditions, with their own food and habits. It’s really nice to be part of that and to learn so much from all these people! And so my “judges” had to be a bit of a Melting Pot as well, even though they have all lived here for many many years or were even born here. I believe friends are always a Melting Pot anyway, as they are all different and all friendships are different. With one friend you can talk, with the other you can shop, with the other you can go on holidays, and so on. Anyway, my judges:

First we have Liz, who is originally from Mexico. I met her at the Meet&Greet day at the school our Girl goes to. She overheard that Girl didn’t speak any English yet and so she said she was the same when she started Kindergarten and all would be fine. While moving into our house, we found out Liz lives opposite us and so we got to see more of each other. Our girls happened to sit next to each other in class and actually get on really well. Liz is really nice, really sweet, hardworking, always willing to help, funny, I can see her being a true, loyal friend.

Then we have Toni, who is originally from England. I met her at a PTA meeting at school. She started talking about drinking wine together after 5 minutes, so I liked her straight away. Toni is witty, open minded, laid back and easy to get on with. I can see us go out for drinks and have a good laugh 😉

Last but certainly not least, we have Cindy, who is a melting pot herself. She is a bit of everything, but born in the USA. I met her at the same PTA meeting at school. Cindy is funny, what you see is what you get, she speaks her mind and I’ve been trying to find a specific word to describe her but haven’t been able to find the correct translation for the Dutch word “vurig”. Passionate? Temperamentful? All in a good way. I can see her being someone I could talk to, someone to discuss the more difficult things in life with.

 

I asked them what their first thoughts about me were: 

Liz: “My very first impression of Desperate Huismus was that she was a cute, trendy, friendly, and caring mom. I absolutely loved her accent and thought she was from the U.K.  ( the reality is that I don’t really know what a true “Dutch” accent sounds like). Thankfully, I at least knew where the Netherlands was!”

Toni: “My first thoughts were :Yay…she is from Europe! I bet she will be fun to get to know (I always love meeting people not from the U.S. since I am from England) but I wonder why the hell she left Amsterdam to come to here? I also kinda love her short hair cut..I could never pull that off.  My first impression was that you seemed very friendly and warm i.e. really open to getting to know other people and make new friends but possibly a bit on the shy side. I also thought you were probably very laid back and easy going”

Shy? That’s a first! I bet my mom is proud reading that! 😉

Cindy: ‘When Danny started kindergarten and we were entering the school aged world, I was hoping to meet some other moms that ultimately I would become friends with. Enter Desperate Huismus. When I first met her at an evening PTA meeting, I was a little put off by another mom and her remarks regarding the schools district and where some of the kids lived that went to our elementary. After said meeting was over and I was introduced to Desperate Huismus, I mentioned to a couple moms that I was annoyed and what I wished I had said in response. When Desperate Huismus said she would have loved it and would have cheered me on, I really didn’t need to know anything else about her to know she was a gal right up my alley and that her and I would get along.’

 

Then I asked them what they think of me now:

Liz: “My first impression still remains the same except I would now add fun, trusting, creative, courageous, and kind to those other attributes.”

Toni: “Well, I no longer think you are shy…lol! I think you are really funny, kind, sensitive towards others, caring towards the kids that our lives are such a big part of due to our volunteering (we need more volunteers!! ) at school and that you are still very easy going. I love that you are open minded to others, their backgrounds and their cultures. I have also learned that apparently you are a wicked cake pop maker but have not made any for us yet and that you understand both the need for sarcasm in life and wine”

Cindy: “Fast forward to our Halloween Party planning nights and our awesome LONG coffee date, I’m getting a better window into who Desperate Huismus is and I’m already sad that you will ultimately leave us here in IL. My next desire is to have a fun night out (including drinks) where I feel we will spend a lot of the night in laughter. I see a sense of adventure and I love that. Always on the go, exploring, looking for, and doing fun exciting things. I love talking about cultural issues, from the different cultural vantage points. Learning about the “American” culture class and how I am supposed to be as an American. Hahaha.”

 

The last thing I asked them was how I am different to their American friends:

Liz: “Some differences between Desperate Huismus and my American friends is that she is much more courageous (to move across the globe with a five year old and her husband with no family here), with her you get what you see (she does not put on any fronts) and lastly, she is very open to new experiences (eating tacos for the first time and trusting me with her daughter after meeting me for 30 minutes!).”

Toni: “For me, I find that the main difference between you and some American girls is that you are less closed off to others. Having lived in the U.S. and in England and having traveled all over the world myself, I often find that some girls in the U.S. are a bit closed off i.e. “guarded” to meeting new people. It takes them a while to let someone get to know who they really are. Almost as if there is a slight less of a sense of inhibition. Maybe it is because you are from Amsterdam where they are a more open minded culture overall with less things in life being restricted from them but I think that you are more open to others knowing who you are much more quickly than many. It is refreshing and reminds me of similar experiences I have had in other parts of the world. You seem to really enjoy living life where as for many women here, I think that has been lost as we are all working such long hours, raising children etc. Not that women don’t do this in other part of the world (they do) but as we discussed “here people live to work and in Europe people work to live”. Living in a “live to work” society can be exhausting and in a way sucks some of the vitality out of ones life…you haven’t lost that…don’t! “

Cindy: “I can not put my finger on anything specific that makes Desperate Huismus a Dutch woman, and myself, an American woman, different besides the big pond that separates where we are from. I suppose more of that would be discovered over time possibly. We have already hit some deep subjects and appear to have similar views on some of the “don’t discuss” topics. I’m glad you moved here. I’m glad our children ended up in the same class. And I’m definitely looking forward to getting to know you better and having fun while you are here.”

 

Thank you judges for your input. I really believe I am and can be myself over here! And I am thankful for your friendship so far, that has really made my life a lot easier here!

Now it is up to my Dutch friends back home to comment on this! Is this the real me?

 

De Eerste Gasten!

Ik was door menig collega expat vrouw gewaarschuwd voor het hebben van gasten en ook uit mijn Engeland tijd wist ik dat het niet altijd leuk is om gasten te hebben. Hoe irritant het kon zijn als je gasten had, die zich in het Amstel Hotel waanden. Of gasten die verwachtten dat je ze iedere dag als een soort Hop on Hop Off bus langs alle toeristische trekpleisters zou rijden compleet met de daarbij behorende informatie. Of gasten die verwachtten dat je als een soort shuttlebus tussen huis en station zou pendelen. En dan die gasten die beloofden eind van de middag thuis te komen, maar om 2 uur doodleuk opbelden dat ze al opgehaald konden worden, dat ze het wel gezien hadden. Dacht ik net lekker een paar uurtjes voor mezelf te hebben en eens lekker uitgebreid naar de wc te kunnen (ik ben het ik-poep-2-weken-niet-als-ik-met-een-ander-op-vakantie-ben-type)… Of dan die gast die iedere middag als ik uit werk kwam met van die halve enkelsokjes languit op mijn bank lag. Ik kon hem er op een gegeven moment wel afschoppen. Kortom, ik was best een beetje bang voor eventuele irritaties, toen Vriendin en haar Zoon 10 dagen in onze gratis B&B boekten.

Voor haar trip vroeg Vriendin wat we allemaal uit Nederlanden wilden hebben. Misten we Nederlandse producten? Niet echt, dachten we. Je kunt immers overal wel een alternatief voor vinden. Het is alleen even zoeken en je moet gewoon wat inventiever zijn. Als we bijvoorbeeld satésaus willen hebben, flans ik maar wat in elkaar van pindakaas (maar uiteraard niet de Calvé, want daar zijn we heel zuinig op!), soya saus, limoen en melk. Prima alternatief. We misten dus eigenlijk niet echt iets hier totdat Vriendin haar koffers pakte om ons op te komen zoeken. Toen misten we opeens toch van alles. Want dan wilden we toch nog wel Calvé pindakaas, hagelslag, vruchtenhagel, kinderschoenen, Birkenstocks voor Meisje (of Berenstiks zoals zij ze noemt) en uiteraard oude kaas! Dan zijn die alternatieven  opeens toch niet hetzelfde. Toen ik vroeg aan Meisje wat zij nou heel graag uit Nederland wilde hebben, antwoordde ze Chocomel en Tandpasta. Tandpasta? Ja, Nederlandse Tandpasta is veel lekkerder (lees, geen bubblegum, watermeloen of ander hysterisch zoet smaakje om het voor kinderen aangenamer te maken)! En dus de vraag aan onze eerste gast om Nederlandse Tandpasta mee te nemen en dan toch ook maar meteen een zak pepernoten. Zullen we ook nog een fles Ketjap vragen? Nee, zo is het wel genoeg!

Vorige week vrijdag was het zover. Vriendin landde op Chicago O’Hare samen met haar 4 jaar oude Zoon. Gewapend met 2 Stars&Stripes ballonnen en een zelfgemaakt bord op een bezemsteel, wachtten we ze op in de aankomsthal. Tranen schoten in mijn ogen toen de deuren open gingen en zij aan kwamen lopen. Wat had ik naar dit bezoek uitgekeken! Eenmaal bij ons thuis, bleek de inhoud van 1 hele koffer voor ons bestemd te zijn. Het leek wel een groot kerspakket! Of eigenlijk leek het wel onze verjaardagen, Sinterklaas en Kerst tegelijk! Nieuwe schoenen, chocomel, tandpasta en AH boerderij dieren voor Meisje, samen met wat cadeautjes van opa en oma. En ook de oude barbies met bijbehorende kleding, schoenen en poppenhuis spullen die van Vriendin waren geweest. Verder nog tijdschriften, kaas, hagelslag, post en een hele lieve kaart van mijn ouders. Wat een feest!

Na de eerste nacht die ze ondanks de jetlag goed door hebben geslapen, begon mijn missie om Vriendin en Zoon zoveel mogelijk van mijn nieuwe leven hier te laten proeven. Zowel letterlijk als figuurlijk. En dus hebben we ontzettend veel ondernomen. Heerlijk voor deze Huismus ook om een weekje Out of Office te zijn! Van fietsen in Downtown Chicago, tot een bezoek aan het Kindermuseum. Van wandelen op glibberige rotsen in Starved Rock, tot shoppen in de outlet mall. Van een bezoek aan de dierentuin tot het shoppen bij Victoria Secret puur om ook een keer zo’n tasje te hebben. Van pompoenen uitsnijden en het huis versieren voor Halloween tot een griezelfilm kijken in de drive in bioscoop. Dat laatste was ook voor mij nog een echte eye opener. Ik was in Nederland een keer naar een drive in film geweest, maar dit was wel even andere koek. Want waarom stonden er toch auto’s “verkeerd om” geparkeerd? Het werd ons snel duidelijk dat de echte die hards de achterklep opengooien en vanuit de achterbak in slaapzak op een stapel kussens naar de film ligt te kijken, met een doos pizza, zak popcorn en een fles frisdrank erbij. Maar ook bovenop het dak van de auto liggen is heel normaal. Lekker met die ritsjes over je lak, nou, dat gaan wij dus heel zuinig Nederlands niet doen.

Het letterlijk proeven ging ons ook prima af. Naast gezonde happen, hebben we ons uiteraard ook tegoed gedaan aan chocolate chip cookies, donuts, burgers en fries, je bent een beetje Amerikaan of niet 😉 Kortom, volop genoten! Om vervolgens ’s avonds samen op de bank te hangen en oude herinneringen op te halen onder het genot van een tub Ben & Jerry’s. Lachen om elkaars ex vriendjes, lachen om onze eigenaardigheden, roddelen over onze mannen en fantaseren over de toekomst. Zo vertrouwd, zo fijn, dat had ik gemist!

Meisje en Zoon gingen steeds meer als broer en zus met elkaar om, met de daarbij horende ruzies en pesterijtjes. Alles werd een wedstrijd. De glazen appelsap bleken opeens denkbeeldige, genummerde lijntjes te hebben, waarop je kon zien hoeveel erin zat. Als de ene Kleuter appelsap had tot streepje 6, dan had de andere Kleuter wel appelsap tot streepje 12, waarna bleek dat Kleuter nummer 1 toch appelsap tot streepje ontelbaar had. Dacht Vriendin in de auto slim te zijn door te zeggen dat Kleuter 1 uit het linkerraam moest kijken en Kleuter 2 uit het rechter. Vervolgens eigenden onze Kleuters hun raam met daarbij behorend uitzicht toe en mocht Kleuter 1 niet meer uit het raam van Kleuter 2 kijken en andersom.  Kortom, een competitief sfeertje hing er. Dat wij deze ruzietjes erger vonden dan zij zelf, bleek wel uit het feit dat ze het volgende moment weer op hun knietjes met Little Pony en de Cars auto een race deden op de grond, elkaar knuffelden en lieve dingen tegen elkaar zeiden en ook uit het feit dat Meisje gister vanaf het afscheid op het vliegveld maar liefst 30 minuten heeft gehuild, omdat ze haar vriendje zo zou gaan missen. Het liefst stapte ze ook in het vliegtuig met ze mee naar Nederland, want nu miste ze opeens al haar vriendjes en vriendinnetjes. En grappig genoeg ik ook. Nederland lijkt opeens zo dichtbij als je op dat vliegveld staat en je vrienden naar Nederland gaan. Het gemis komt dan opeens aan de oppervlakte. Het afscheid nemen van Vriendin viel me dan ook zwaar. We waren allebei in tranen. We zien elkaar pas weer in juni… ik ga haar missen! Maar we hebben gelukkig weer een nieuwe herinnering gemaakt en ik kan zeggen dat er geen irritaties zijn geweest en het gezegde “Gasten en vis blijven maar 3 dagen fris” niet opgaat hier!

Na 10 hele leuke dagen, met onze ideale gasten* , gaan wij weer verder met het gewone leven hier. We genieten na van een mooie week en gaan ons zoetjes aan voorbereiden op de winter, dat zien we immers iedereen om ons heen doen. De gordijnen worden gewassen, de voorraadkast wordt extra aangevuld, de Netflix abonnementen worden afgesloten en de snowboots worden gekocht. En ook Halloween staat voor de deur en dus pompoenen snijden, het huis verder versieren, outfit bij elkaar zoeken en Halloween party op school mede organiseren. Het belooft weer een druk weekje te worden. Ik ben weer volop In the Office!

 

* Deze ideale gasten wisten zichzelf te redden, wachtten niet apathisch af. Hielpen af en toe met de tafel afruimen, de vaatwasser in- en uitruimen en zelfs de stofzuiger werd een keer door de slaapkamer getrokken. Daarnaast werden de boodschappen een keer betaald en werden we getrakteerd op een etentje. Op de dag van vetrek werd het logeerbed afgehaald en werd het beddengoed samen met de handdoeken keurig bij de wasmachine neergelegd en werd zelfs gevraagd of de badkamer schoongemaakt moest worden. Ideaal of wat? De lat is behoorlijk hoog gelegd voor de volgende gasten… wie durft nog?!

The Bean

 

Fietsen door Downtown Chicago… in de regen!

Desperate Huismus dagje Out of Office

Inburgeren!

Inburgeren, we proberen alledrie om zoveel mogelijk mee te gaan in het Amerikaanse leven en daarnaast nog zoveel mogelijk Nederlands/Europees te zijn en blijven. En dus ga ik net zoals de Amerikanen in work out gear mijn kind naar school brengen om direct daarna door te gaan naar de gym om aldaar met mijn personal trainster los te gaan op allerlei apparaten. Alleen stap ik niet in mijn veel te grote auto, maar stap ik op de fiets. En dit alles gewoon op mijn work out gympen. Want die ga je niet pas in de sportschool aantrekken. Nee, die trek je heel Amerikaans thuis alvast aan, dat is nl veel gemakkelijker en blijkbaar is gemak hier belangrijker dan hygiëne.

Een ander mooi voorbeeld daarvan is het ontbijt in een hotel. Want naast een heleboel pancakes, eieren, cupcakes, muffins, melk en 10 soorten cereal, kun je ook genieten van een heleboel spek. En dan niet alleen dat spek wat je bij je eitje neemt. Nee, menselijk spek al dan niet voorzien van cellulitis. Men komt nl in het gunstigste geval in te heet gewassen joggingbroeken of pyjama’s op slippers aan het ontbijt en als je minder geluk hebt, in veel te strakke én korte hemdjes en broekjes en op blote voeten. Voor mij iets teveel onsmakelijk bloot op mijn nuchtere maag.  Dus terwijl ik weliswaar make up loos, maar met fris gewassen haren en schone kleren aan probeer te genieten van een bagel met cream cheese, word ik omringd door geurend spek met de slaapkreukels nog in het gezicht. Gemak belangrijker dan hygiëne?!

Inburgeren is ook het wennen aan playdates moeten plannen. Op zich best fijn om niet iedere dag na school het onvermijdelijke “Mag ik afspreken?!!” te horen. Maar dat hele plan gebeuren is toch ook wel wennen, vooral voor Meisje. Want eerst zeg je een paar keer dat we echt een playdate zouden moeten gaan plannen om na die paar keer over te gaan op, volgende week gaan we een playdate doen om in die week te zeggen dat je toch geen tijd hebt om een playdate te plannen omdat je nog moet wassen, strijken, opruimen en thuis werken. Gevolg, een teleurgesteld Meisje die niet snapt waarom ze nou toch geen playdate mag. En dus is de oplossing om iedere middag naar de plaatselijke speeltuin te gaan, zodat ze daar met kindjes kan spelen. Terwijl wij heel Nederlands proberen te blijven en het buurmeisje dus direct hier lieten spelen zodra ze dat vroeg, bedacht ik me ook direct dat ik dan wel heel Amerikaans continue bij de spelende meisjes in de buurt moest blijven. Alle scherpe voorwerpen had ik inmiddels al uit de speelkamer gehaald, net als touwtjes, draadjes en boekjes met Zwarte Piet erin. Het liefst liet ik het buurmeisje een skipak aantrekken en een helmpje opdoen, zodat ik haar zonder blauwe plekken, schrammen en bulten kon afleveren bij haar moeder. Het hele “sue” verhaal blijft nl toch in mijn achterhoofd zitten continue.

Naast het playdate gebeuren, is Meisje al enorm goed ingeburgerd! Men vertelde me dat ze snel Engels zou leren, maar zo snel als het daadwerkelijk gaat, verbaast me echt! Tijdens een gesprek met haar ESL/ELL* juf vroegen wij haar hoe dat nou toch gaat met een Meisje wat weinig tot geen Engels spreekt. Haar reactie hadden we niet verwacht. Zij gaf aan dat Meisje het zo goed doet, dat ze zelfs al andere ESL/ELL kindjes helpt. En dat ze heel enthousiast meedoet met alle lessen. Ook in haar eigen klas doet ze het volgens haar eigen juf heel erg goed!

Twee weken geleden ben ik heel Amerikaans gaan koffie drinken (althans, voor mij een smoothie aangezien ik geen koffie drink) bij de Starbucks met een aantal moeders van school, dat hoort immers ook bij de inburgeringscursus. Zij vertelden mij toen dat hun kinderen dagelijks hun nog volle lunchtrommeltjes mee naar huis nemen. Ik vertelde vol trots dat mijn voorbeeldige Meisje gewoon iedere dag haar trommeltje leeg eet. Thuis vertelde ik het verhaal aan Meisje en zij zei dat die kindjes gewoon teveel kletsen en dan vergeten te eten. Nu, twee weken later, krijg ik Meisjes trommeltje ook vaker nog vol terug. Dit geeft wel aan hoe goed haar Engels inmiddels is 😉 te druk met kletsen!

Thuis laat ze nu ook steeds meer merken dat ze het Engels onder de knie krijgt. Als ik haar nu vraag iets te doen, antwoordt ze regelmatig met “sure”.  Engelse liedjes worden uit volle borst (fonetisch) meegezongen. Hele zinnen worden ook al gemaakt, weliswaar af en toe met wat Nederlandse woorden tussendoor, maar toch. Vandeweek vroeg een buurmeisje of ze kwam spelen, maar we hadden al andere plannen en dus zei ze: “No, Mummy says no playdate this day!”. En weer stond ik even vol verbazing naar haar te kijken. Ze kan trouwens zelfs ook al de baas spelen in het Engels! Kortom, een hele trotse en opgeluchte moeder, blij dat Meisje zo haar draai heeft gevonden en zelfs al begint te communiceren met anderen.

Als Nederlanders in Amerika in de buurt van Michigan, moet je natuurlijk in het kader van het inburgeren ook wel een weekendje naar Holland, Michigan. Ik zou wel even een hotelletje boeken op de punten van een hotelketen waar Man vaak verblijft. Ik zocht een hotel ergens halverwege Holland en andere plaatsen die we wilden bezoeken. Een goede optie leek Benton Harbor en dus direct geboekt. Toen ik later ging googlen op Benton Harbor, kwam ik tot mijn schrik op een crime rate pagina met schokkende feiten over Benton Harbor. Minstens zo schokkend vond ik de bijlage met Registered Sex Offenders, waarbij men met naam, toenaam en adres op de website vermeld staat. Uiteraard ging ik direct even kijken hoeveel Offenders er bij ons in de buurt woonden en zag ik dat er eentje een wijk verderop woont. Toch een gek idee. Maar misschien toch ook wel een fijn idee dat je weet wie wat en waar? Wat vinden jullie?

Terug naar ons inburgeringsweekendje richting Holland. Benton Harbor werd uiteraard geannuleerd en 2 overnachtingen in 2 andere plaatsen geboekt. Een Dogsitter werd geregeld voor ons Hondje. Man was op Casual Friday op tijd klaar met werken en dus konden we samen Meisje samen uit school halen en direct doorrijden. Heel Nederlands nam ik een tas vol met broodjes, drinken en lekkers mee voor onderweg. Na een paar uur rijden hadden we toch heel Amerikaans trek in een vette hap en dus stopten we bij een Mc Donalds, uiteraard wel met een hysterisch speelgebeuren erbij. Er stonden nog Nederlanders naast ons in rij, ze zijn ook overal 😉 Na de vette hap, vervolgden we onze weg naar ons hotel in Watervliet. De volgende ochtend gingen we na het eerder genoemde interessante ontbijt richting Holland, richting Dutch Village. Wij zagen daar vooral de lol van in en zo bleek je het ook vooral te moeten zien. Het meest briljante was toch wel de klompendans door 3 Amerikaanse cheerleader wannabe’s en 1 Mexicaan. Ze dansten zich letterlijk de klompen van het lijf. Gelukkig was er heel Nederlands veel water om Het Plein heen en dus kon de klomp met een vishengel weer uit de gracht worden gevist. Het was absoluut een bezoekje waard, niet in de laatste plaats vanwege de Boter Babbelaars, de Hopjes en de De Ruijter Vruchtenhagel.

De weg naar onze 2e overnachting was echt geweldig, we reden langs de kust, langs Lake Michigan. Wow! Echt een aanrader! Je komt de meest mooie en verlaten strandjes tegen. Je waant je echt in bv Zuid Europa. Zeker toen we onderweg nog een wijnhuis tegenkwamen en wat wijn hebben ingeslagen en ’s avonds hebben gegeten bij een Spaans Restaurant, tapas en paëlla, zo ontzettend heerlijk! We hebben met volle teugen genoten van ons eerste weekendje weg!

Best leuk dat inburgeren, een beetje van Amerika en een beetje van Europa 😉

En nu moet deze Huismus weer aan het werk! Mijn beloningsweekendje is voorbij.

* The bilingual programs of today are mostly a product of the Bilingual Education Act (Title VII) passed in 1968. Congress passed the act as part of Civil Rights Title VI, which prohibits discrimination based on race, color, or national origin in programs or activities receiving federal financial assistance. The Bilingual Education Act requires that, when needed, schools must provide equal educational opportunities specifically for language-minority students. The Office of Civil Rights (OCR) enforces the act.

Under the act, ELL students must be kept in an adequate program until they can read, write, and comprehend English well enough to participate meaningfully in all aspects of the school’s curriculum. While the OCR provides a set of characteristics that bilingual programs must have, it does not require any specific program for ELL instruction. Some of the common programs used by schools include:

English as a Second Language (ESL): The main focus of this program is to teach students the English language. Classes may include students of different languages, all receiving intensive instruction. The language of instruction is mostly English, with little or no use of the ELL’s native language. Usually ESL is taught during a specific school period, and students are involved in other mainstream, immersion, or bilingual classes during the day.

Net als in de film

Inmiddels zijn we weer 2 weken verder en is het normale leven na een valse start toch echt begonnen.

Meisje gaat inmiddels met heel veel plezier naar school, zonder problemen. Na de laatste blog heeft ze nog 1 drama dag gehad, waarbij ze echt naar binnen moest worden getrokken. Toen heeft de school het goede idee gehad om haar “een vriendje” te geven in de vorm van een knuffel. Knuffel Hippo gaat iedere dag mee naar school, mag bij haar blijven de hele dag en gaat dus ook weer mee naar huis aan het einde van de dag. Daarnaast werd ze de afgelopen 2 weken iedere ochtend opgehaald door een speciale “bilingual” teacher die ’s morgens leuke dingen met haar ging knutselen, om haar een beetje af te leiden. Inmiddels is dat al niet meer nodig en vergeet ze ’s morgens soms zelfs Hippo mee naar school te nemen.  Het gaat dus hartstikke goed gelukkig! Ze heeft zelfs al meerdere “Thumb Up Awards” gewonnen vanwege haar goede gedrag. Eenmaal heeft haar dat zelfs een bezoekje aan dé Principal (de directeur) van de school opgeleverd en kreeg ze daar samen met de andere “winnaars” een ijsje als beloning.

Ja, de beloningen vliegen ons nog steeds om de oren. Moet je in Nederland met zwemles wekenlang je stinkende best doen om een vlaggetje te verdienen, hier krijg je gewoon na iedere les een vlaggetje. Maar dat is natuurlijk niet genoeg beloning voor die 30 minuten zwemmen… nee, je krijgt ook nog een cadeautje naar keuze in het thema van de maand. Hier worden de ouders bijvoorbeeld ook juist gevraagd om front row bij de baan van hun kind te gaan zitten om af en toe een bemoedigende duim om hoog te kunnen steken naar hun oogappel. Belonen dus!

Zelf geniet ik iedere dag nog! Nou ja, behalve van dat schoonmaken natuurlijk. Want ook in mijn Huismussen leven begint een goed ritme te komen De weekenden doe ik niets, als beloning, maar maandagochtend lig ik toch ook gewoon weer met mijn gele handschoenen aan op mijn knietjes de badkamervloer te dweilen en ga ik gewapend met mijn Glassex de ramen en spiegels te lijf. Maar daarbuiten moet ik regelmatig hardop lachen om het leven dat ik hier heb. Het is hier zo perfect, zo mooi, zo netjes, zo veilig, zo nep, zo niet echt.

’s Morgens begin in de dag met het inpakken van de lunch box en de snack box, stap ik op de fiets met Meisje en rijden we naar school over de keurige brede lanen, met symmetrisch opgestelde bomen en postbussen en keurige “driveways” met uiteraard allemaal automatische garagedeuren. Ik fiets met een grote glimlach door deze straten, omdat ik het idee heb dat ik op de filmset van bijvoorbeeld Desperate Housewives ben beland. Vooral als ik vervolgens thuis een leuke Mexicaanse tuinman mijn gras zie maaien

Bij school zie je een aantal moeders met slurpbekers of mokken in hun hand in work out gear en natuurlijk met grote zonnebrillen op de kinderen bij de ingang afleveren, andere kinderen worden uit de auto gezet op de speciale rijbaan voor de school maar de meeste kinderen komen natuurlijk met de schoolbus:

Thuis check ik natuurlijk even of er post uit Nederland ligt te wachten in mijn postbus met een hoog “You’ve got mail” gehalte:

Zometeen rijd ik weer naar de “gym” om daar met mijn personal trainer te gaan trainen.

Net als in de film!