Cultuur

Ter voorbereiding op onze uitzending/emigratie werd ons een cursus aangeboden door Mans werk om zowel de zakelijke als de sociale cultuur van Amerika onder de aandacht te brengen. Van etentjes tot verjaardagspartijtje en kerstcadeautjes voor Jan en alleman werd behandeld, maar niemand had ons voor kunnen bereiden op het cultuurverschil oftewel het verschil in tradities en gebruiken hier.

Neem bijvoorbeeld de verjaardagspartijtjes. In Nederland vind je het eerste kinderfeestje nog lastig om je kind “zomaar” bij anderen af te geven en weg te gaan. Maar daarna begin je er vooral de voordelen van te zien. Je hebt wat vrije tijd en je kind wordt waanzinnig leuk geëntertaind. Ik zeg typisch gevalletje van 2 vliegen in 1 klap. En dus was ik ook blij dat met de uitnodigingen voor de verjaardagspartijtjes die Meisje van vriendinnetjes kreeg. De uitnodigingen worden via Evite digitaal verstuurd en je kunt ook direct digitaal aangeven of je wel of niet komt. Praktisch of niet?! Toen we op het eerste feestje met YES hadden gereageerd, moesten we een cadeautje kopen. In Nederland gaf ik daar 10 tot 15 euro voor uit en dus deed ik dat hier ook. Meisje wilde heel graag de cadeautjes zelf inpakken en dat leek mij een leuk idee. En dus gingen we met onze 2 ietwat rommelig ingepakte cadeautjes naar het kinderfeestje in een of ander hysterisch springparadijs.

Daar aangekomen werd meteen een kinderfeestjes-cultuurverschil duidelijk. Want de voor de gelegenheid opgepoetste kindjes kwamen allemaal met een veel te grote “giftbag” aanzetten, die ze achter zich aan moesten slepen en die volgepropt zat met tissuepapier. Of er dus grote cadeaus inzaten weet ik niet, er zat genoeg van dat tissuepapier in om dat niet te kunnen zien. Wij pakken daar onze breekbare items in met verhuizen maar hier wordt het in alle soorten, kleuren en printjes gebruikt om cadeautasjes op te vullen. Vervolgens word je door de organisatie vriendelijk verzocht een “waiver-form” in te vullen, waarin je aangeeft dat je het bedrijf niet zult aanklagen als je oogappel met een arabier flikflak van een van de springkussens wordt gelanceerd en daar wellicht wat aan overhoudt. Na het bekijken van de security video worden de belangrijkste veiligheidspuntjes nog even met de kids doorgenomen om vervolgens naar de eerste speelhal te vertrekken. Dit alles wordt door een akela achtig tiepje toegeschreeuwd alsof het een schoolreisje van de Hardhorendenschool is. Een ander persoon van de organisatie volgt de groep door alle hallen met de container waar al de cadeautassen in liggen en de garderobe rekken met al onze jassen daaraan. Ja, je leest het goed, ONZE jassen! Want bij de kinderfeestjes hier is het eigenlijk heel gebruikelijk dat je er als ouder bijblijft, tenzij het specifiek is aangegeven dat het niet de bedoeling is, maar dan is er vaak een wachtkamer voor de ouders bij de lokatie. Want stel je voor dat er wat gebeurt met je oogappel! En dan blijf het soms niet bij 1 ouder als begeleider, nee, mensen komen gezellig met het hele gezin en mij werd dan ook gevraagd waar Man was?!

Toen meisje ondanks alle veiligheidsmaatregelen toch viel, kwamen er direct 2 dames van de organisatie naar mij toe om uit te leggen wat er was gebeurd en ook de moeder van het meisje dat haar had geduwd kwam direct haar verontschuldigingen aanbieden. Mijn reactie was dat ze er een stoere meid van zou worden en op de gezichten van de andere dames zag ik naast pure wanhoop nu ook verbazing…

De feestjes eindigen tot nu toe allemaal met dikke, vette pizzapunten en een goodiebag zo vol met leuks, waardoor ik me schaam voor de lullige cadeautjes die wij hebben gegeven. De cadeautasjes worden na het feest allemaal achterin de auto geladen en de jarige pakt die thuis pas uit om vervolgens alle genodigden een bedankkaartje te sturen om te bedanken voor het cadeau.

Container met cadeaus

Een ander groot cultuurverschil is toch wel het geloof. Religie/geloof is hier een groot ding en veel meer aanwezig dan bij ons. De meeste kerken in Nederland zijn op een paar oudjes na zo goed als leeg, op enkele kerken en dan met name in bepaalde plaatsen na. Van mijn vriendenkring gaat niemand naar de kerk. En zelfs van mijn familie gaan er maar weinig (buiten bruiloften, begrafenissen en de Kerst Mis om) naar de kerk. Hier is dat ondenkbaar. Hier staat de politie zelfs het verkeer te regelen bij sommige kerken omdat er duizenden mensen komen. Hier geven de meeste mensen 10% van hun inkomen aan de kerk. Zullen in Nederland de gelovigen zich vaak de “outcast” voelen, hier voel ik me zeker het buitenbeentje. Het is hier veel gebruikelijker om naar de kerk te gaan en deel uit te maken van een gemeenschap. Er wordt vaak gevraagd naar welke kerk ik ga en of ik in Nederland naar een kerk ging. Het voelt ongemakkelijk om vervolgens te zeggen dat wij niet naar de kerk gaan (om maar in het midden te laten of wij ergens in geloven). Het voelt ook ongemakkelijk om met een fles wijn en koekjes voor bij de koffie aan te komen bij mensen met een geloof waarbij wijn en koffie uit den boze is…

Ook zoiets… je trekt automatisch je schoenen hier uit als je bij iemand binnenkomt. En dus kunnen die sokken waar die grote friemelteen van Man uitsteekt, compleet met Schimpie, echt niet meer. En die paarse sokken met figuurtjes van mij kunnen echt niet onder mijn nette zwarte jurkje en zwarte legging. “We had to learn the hard way” zullen we maar zeggen 😉 En dus zijn we nu voorbereid op dit Amerikaanse fenomeen en nemen we soms zelfs extra dikke anti slip sokken mee. Wij zijn niet voor een gat (in de sok) te vangen!

Gat in sok (foto van Elza D)

Gisteravond was er een “Cultural Fair” bij Meisje op school. 17 landen werden vertegenwoordigd en ca 500 mensen kwamen dit bekijken. Er waren optredens, er was eten van alle landen en ieder land had zijn eigen kraampje. Uiteraard had ik ons ook direct opgegeven om Nederland te vertegenwoordigen en was ik ook al direct na de eerste vergadering aan de slag gegaan met onze “display”. Pas later had ik door dat er nog iemand Nederland wilde vertegenwoordigen. Dit verbaasde me, omdat Meisje voor zover ik weet de enige Nederlandse leerling op school is. Maar aangezien Amerika een grote samensmelting is van allerlei nationaliteiten en culturen, ging ik ervan uit dat het hier zou gaan om iemand met een Nederlandse overgrootvader ofzo. Toen ik bij deze dame thuis werd uitgenodigd om alles te bespreken, viel ik van de ene in de andere verbazing. Want niet alleen stond het Delftsblauw op tafel, had het hele gezin klompen en traditionele Nederlandse kleding, ze vertelde dat ze ook Sinterklaas zouden vieren. Mijn klomp brak! Zowel haar opa als haar oma bleken uit Nederland te komen en de hele familie hecht nog veel waarde aan de Nederlandse cultuur!

Na dit gezellige samenzijn werd ik uitgenodigd voor het Sinterklaas diner bij haar ouders, op 8 december. Als iemand de moeite neemt om je voor zo’n familie samenzijn uit te nodigen, vind ik dat je de moeite moet nemen om dan ook heen te gaan. En dus gingen Meisje en ik (Man zit een weekje in Nederland) gewapend met een bosje bloemen, zelfgebakken speculaasjes in de vorm van molens, tulpen en klompen en bruin brood naar dit etentje. Ook hier viel ik van de ene verbazing in de andere. Want achter deze typisch Amerikaanse voordeur bleek heel veel Nederlands schuil te gaan. Van klompen, tot Gouda kaas, van een poffertjespan tot aardappelsoep en van een beeldje van Sinterklaas en Zwarte (!) Piet tot een Nederlands tafelkleed. Voor de gelegenheid waren er ook andere mensen uitgenodigd die “iets met Nederland” hadden. Het was een bijzondere avond!

Een ding valt mij ook op van de Amerikaanse? cultuur en dat is dat men heel gastvrij is en ons heel erg welkom laat voelen. Wellicht omdat het hun cultuur is om veel te verhuizen en een ieder weet hoe het is om ergens nieuw te zijn?

De “Cultural Fair” was een succes! Volgens goed Amerikaans cultureel gebruik had ik 2 Nederlandse winkels in Amerika benaderd of zij wat wilde doneren voor deze “Fair”. Een paar pakken speculaas, zak pepernoten en een traditionele Nederlandse jurk voor Meisje was de opbrengst. Volgens Nederlands gebruik brak ik natuurlijk wel de speculaasjes in stukjes, zodat we langer met deze voorraad  konden doen. Meisje en ik liepen op klompen en in Nederlandse kleding. We hadden een mooi display gemaakt met feitjes en foto’s van Nederland. De kinderen kregen een paspoort en moesten alle landen langsreizen om een stempel te krijgen en wat woordjes te leren. Bij ons konden ze ook een Nederlandse tulp vouwen en als Nederlands jongetje of meisje op de foto dmv de Nederlandse foto achtergronden die ik voor de gelegenheid had geknutseld. Maar vooral de Nederlandse vlag schmink die ik had meegenomen was in trek. Nadat ik ca 100 gezichtjes van de Nederlandse vlag had voorzien, sloeg me opeens de schrik om het hart. Wat als die schmink er niet goed afgaat?! Wat als er kindjes een allergische reactie krijgen?! Dat is nl ook cultuur denk ik… iedereen heeft wel een of andere allergie en als er iets gebeurd, heb ik straks ook mijn eerste culturele, “sue you” ervaring te pakken… YIKES!